احداث چشمه جوشان «یَنبُع» و وقف آن

32. ثم «المرؤة و عفة‌ البطن و الفرج و اصلاح المال» و درباره شرح این صفت چنین می‌گویند:

فهل رايتم احداًضرب الجبال بالمعاول فخرج منها مثل اعناق الجزُر كلما خرجت عنق قال: بشّر الوارث،ثم يبدو له فيجعلها صدقة بتلة، الی ان یرث الله الارض و من علیها لیصرف النار عن وجهه و یصرف وجهه عن النار، لیس لاحد مناهل الارض ان یأخذوا من نبات نخلة واحدة حتی یطبق کلمّا ساخ علیه ماؤه.

قال ابن دأب: فکان یحمل الوثق فیه ثلاث مأة الف نواة، فیقال له: ما هذا؟ فیقول: ثلاث مأة الف نخلة ان شاء الله، فیغرص النوی کلّها فلا تذهب منه نواة ینبع و اعاجیبها.

(یعنی یکی دیگر از صفتش اینست که آن حضرت دارای مروّت «مردانگی» و دراباره شکم و شهوت از حرام خوددار، و اموال خویش را در راه صلاح مصرف می‌نمود.

(ابن دأب می‌گوید: آیا دیده‌ای کسی را که کوه‌ها را کلنگ‌زنی کند و مانند گردن شتر آب از آن‌ها جاری شود، و بگوید: بشارت دهید ورثه را، سپس از آن صرف نظر نماید و آن‌ها را صدقه قطعی «وقف ابد» قرار دهد تا آن روزی که این جهان برپاست ـ برای آن‌که خداوند آتش را از او دور کند، و روی او را از آتش دور نماید ـ و کسی حق نداشته باشد گیاهی از یک درخت آن بردارد تا آن‌که عموم آن‌چه را که این آب آن را فرا می‌گیرد روی ایند؟

ابن دأب می‌گوید: امیرالمؤمنین(ع سیصد هزار هسته خرما را بار کرده و می‌بُرد، از او پرسیدند این‌ها چیست؟ فرمود سیصد هزار درخت خرماست ان‌شاء الله، پس آن‌ها را کاشت و یکی از آن‌ها هدر نرفت.

از جمله چشمه‌هایی که آن حضرت(ع احداث کردند و آن را وقف ابد نمودند چاه «یَنبُع» می‌باشد و آن را «بئر ملک» نیز می‌گویند، و در نقل معتبر چنین است:

(الینبع بالفَتح ثم السکون و ضم الموحدة قریة بالمدینة المنورة علی سبع مراحل، بها نخیل و میاه و زروع و عیون عذاب غریزه و بها منبر و وقوف لامیرالمؤمنین علیه السلام

قال قسّم رسول الله(ص الفیء فاصاب علی علیه السلام ارضاً فاحتفر فیها عینا و خرج ماء ینبع فی السماء کهیئة عنق البعیر فسماها «یَنبُع» فجاء البشیر یبشر به فقال علی علیه السلام بشر الوارث، هی صدقة بتة فی حجیج بیت الله و عابری سبیل الله، لاتباع و لاتوهب و لا تورث، فمن باعها او وهبها فعلیه لعنة الله و الملائکة، و الناس اجمعین و لا یقبل الله منه صرفاً و لا عدلاً.

و فرزندی از فرزندان علی بن الحسین علیه السلام به نام علی اصغر در «یَنبُع» مدفونست.