در عصر پیغمبر اختلافی وجود نداشته

شیخ محمد نصرت‌آبادی و نوبختی: آقای بابویهی این خدمت جناب‌عالی به ما اهل تسنّن مافوق آنست که بتوان‌ آن را تشکر نمود، زیرا علماء و دانشمندان ما پرده از روی این اسرار برنمی‌دارند و مایل نیستند که ضعفا و عوام ما بکنه این امور پی برند و ریشه اختلاف را بیابند، و چنان‌چه برای یکی از ماها اشکال مذهبی رخ دهد و به آنان مراجعه نماید جواب‌های اِسکاتی می‌دهند و دهان سؤال کننده را می‌بندند. اکنون ما انتظار بیانات جناب‌عالی را داریم:

بابویهی: آقای نصرت‌آبادی و آقای نوبختی چون من و شما در حال سفر هستیم مجال شرح و تفصیل زیادی را نداریم ولی آن‌قدر که وقت به من و شما اجازه دهد به پاسخ پرسش‌های یاد شده می‌پردازیم اینک به عرایضم توجه نمایید:

تمام تاریخ‌نویسان شیعه و سنّی و اهل سیر بدون اختلاف این چنین می‌نویسند:

بعد از آن‌که پیغمبر(ص) مبعوث به رسالت شدند چون صیت نبوت آن حضرت اطراف و اکناف را فراگرفت از دور و نزدیک به سوی او می‌شتافتند و به آن حضرت می گرویدند، البته دسته‌ای از گروندگان قلباً و از روی طوع و رغبت ایمان می‌آوردند و عدّه‌ای زباناً از روی آز و طمع اسلام می‌آوردند. [72] و جمعیّتی از خوف و ترس در اسلام داخل می‌شدند و گروهی در این میان بنای ضدیّت و معاندت با آن حضرت را گذارده و تا آخر ایمان نیاوردند مانند ابولهب‌ها.

و تا پیغمبر(ص) زنده بودند تمام مسلمانان آن زمان در جمیع مشکلات و رویدادهای زمانه و برای تحصیل اصول و فروع و احکام دینی خویش فقط به آن حضرت مراجعه می‌کردند و وظایف اخلاقی فردی و اجتماعی را از محضر شریفش استفاده می‌نمودند، و در مدت حیات رسول الله(ص) هیچ گونه اختلاف و تفرقه‌ای میان مسلمین آن عصر وجود نداشته، و اگر افرادی کینه‌جوی و منافق صفت‌ در میان مسلمانان بوده است، جرأت اظهار آن را نداشته و نمی‌توانسته‌اند ایجاد نفاق کنند و اتحاد مسلمین را بر هم زنند.

ولی تمام اختلافات، تمام نفاق‌ها، تمام افتراق‌ و جدایی‌ها تمام تفرّق و تشتت مسلمین، تمام مذهب‌های مختلفه و تمام حزب بندی‌ها، پس از رحلت پیغمبر اکرم(ص) ظهور و بروز کرده و به تدریج رو به زیادتی نهاده تا جایی که مسلمین جهان را به این خاک سیاهی که می‌بینید نشاندند.

شیخ محمد نصرت‌آبادی: آقای بابویهی به دنبال این بیان شما مشکلی به مشکلات این‌جا نب اضافه شد و شدیداً مرا نگران کرده ناگزیرم آن را مشروحاً به عرضتان برسانم، خواهشمندم اولاً به عرض من دقیقاً برسید، سپس با دلیل‌ها و برهانی که در دست دارید مرا قانع و رفع نگرانی مرا بنمایید.

[72]. مانند منافقین.