نوبختی: آقای بابویهی مشکلی در اینجا برای من رُخ داده، خواهشمندم اولاً به عرض من برسید و سپس جواب اساسی به اینجانب بدهید و آن اشکال اینست:
جنگهایی که در عصر پیغمبر صلی الله علیه و اله واقع میشد، همواره یک طرف آن مشرکین بودهاند ولی این جنگهایی که امیرالمومنین(ع) پس از پیغمبر(ص) در آنها شرکت نمودند تمام طرفهای مقابلشان مسلمان بودهاند، پس با چه مُجوّزی آن حضرت مسلمین را میکشتند؟
بابویهی: آقای نوبختی اشکال به جایی را متوجّه شدید و چه خوبست که آنرا مطرح نمودید تا مشکلتان برطرف شود.
آقای نوبختی بدانید این سه نوبت جنگی که پس از پیغمبر(ص) برای علی بن ابیطالب علیه السلام پیش آمده است اولاً همه آنها جنگهای تحمیلی بر آن حضرت بوده و او مؤسّس هیچ یک از آنها نبوده، و در واقع حالت دفاعی داشته است و بس.
جنگ جمل را طلحه و زبیر با همدستی عایشه به بهانه خونخواهی عثمان به راه انداختند، ولی مقصود اصلی ایشان آن بوده که امیرالمؤمنین(ع) را از خلافت برکنار کرده و خودشان آن را در دست بگیرند. [337]
جنگ «صفّین» را معاویه به پا کرد تا شاید بتواند علی بن ابیطالب و تابعینش را از میان بردارد و با خیال راحت به حکومت خود ادامه دهد به بیانی که ذیلاً میخوانید. (صفّین «بکسرتین و شد الفاء» اسم موضعی است در عراق نزدیک «رقّه» و رقّه در شرق فرات در راه موصل و شام واقعست که در این مکان جنگ عظیمی میان امیرالمؤمنین(ع) و میان معاویه واقع شد در روز اول ماه صفر سال 37 هجری، لشگر معاویه صد و بیست هزار و به قولی نود هزار نفر بودند و لشگر امیرالمؤمنین(ع) نود هزار و به قولی صد و بیست هزار نفر بودند، تلفات لشگر معاویه چهل و پنج هزار و شهداء لشگر امیرالمؤنمین(ع) بیست و پنج هزار که بیست و پنج نفر از آنان از اصحاب رسول الله(ص) بودند که در جنگ بدر با آن حضرت شرکت کردهاند، و این جنگ به مدت صد و بیست روز ادامه یافت) [338] .