اجتماع کفّار در «دارالندوه» و هجرت پیغمبر(ص)

(یکی دیگر از خطرهای بزرگی که متوجه پیغمبر(ص) گردید: اجتماع کفار در «دارالندوه» و شورا کردن آنان بوده درباره کشتن پیغمبر(ص) که سبب هجرت آن حضرت از مکه به مدینه گردیده).

63. علی بن برهان الدین حلبی شافعی در جلد دوم «السیرة الحلبیّة» صفحه 25 چنین می‌نویسد:

فلما رات قریش ان رسول الله صلی الله علیه و سلم صار له شیعة ای انصار و اصحاب من غیرهم ـ الی ان قال ـ خافوا ان یخرج رسول الله صلی الله علیه و سلم و کانت محل مشورتهم لایقطعون امرا الا فیها ـ الی ان قال ـ و کان ذلک الیووم یوم الرحمة لانه اجتمع فیه اشراف بنی عبد شمس، و بنی نوفل، و بنی عبدالدار، و بنی اسد و بنی مخزوم و بنی جمح و غیرهم مما لایعد قریش و لم یتخلّف من اهل الرأیُ الحجی احدٌ.

ثم ان ابلیس جاء الیهم فی صورة شیخ نجدی علیه طیلسان من خز ـ الی ان قال ـ : و وقف ذلک الشیخ علی الباب فقالوا له: مَن الشیخ؟ قال: شیخ من اهل نجد سمع بالذی اجتمعتم له فحضر معکم لیسمع ما تقولون و عسی ان لایعد حکم منه رأیا و نصحا قالوا: اجل فادخل فدخل معهم ـ الی ان قال ـ قال بعضهم لبعض ان هذا الرجل یعنی النبی صلی الله علیه و سلم قد کان من امره ما قد رأیتم و انّا و الله لا نأمنه علی الوثوب علینا بمن قد ابتعه من غیرنا فاجمعوا فیه رأبا فتشاوروا فقال قائل و هو ابوالبختری بن هشام احبسوه فی الحدید و اغلقوا علیه بابا ـ الی ان قال ـ حتی یصیبه ما اصابهم من هذا الموت فقال الشیخ النجدی ای الشیطان: ما هذا لکم برأی و الله لو حبستموه کما تقولون لیخرجن امره من وراء الباب الذی اغلقتم دونه الی اصحابه فلا تشکوا ان یثبوا علیکم فینتزعوه من ایدیکم ثم یکاثروکم حتی یغلبوکم علی امرکم ما هذا برأی فانظروا رأیا غیره فتشاوروا

فقال قائل منهم و هو الاسود بن ربیعة بن عمیر نخرجه من بین اظهرنا فننفیه من بلادنا فاذا خرج عنا و الله ما نبا لی این یذهب فقال الشیخ النجدی: و الله ماهذا برأی الم تروا حسن حدیثه و حلاوة منطقه و غلبته علی قلوب الرجال بما یأتی الله به و الله لو فعلتم ذلک ما آمنتم ان ینزل علی حیّ من العرب فیغلب بذلک علیهم من قوله و حدیثه حتی یبایعوه ثم یسیر به الیکم حتی یطأکم به فیاخذوا امرکم من ایدیکم ثم یفعل بکم ما اراد دبّروا فیه رأیا غیر هذا.

فقال ابوجهل بن هشام و الله ان لی فیه لرأیا ما اراکم وقعتم علیه بعد قالوا ما هو یا ابا الحکم؟ قال الرأی ان تأخذوا من کل قبیلة شابا جلدا حسیبا فی قومه نسیبا وسطا ثم یعطی کل فتی منهم سیف صار ما ثم یغدون الیه فیضربونه ضربة رجل واحد فیقتلونه فنستربح منه فانهم اذا فعلوا ذلک تفرق دمه فی القبایل جمیعا فلم تقدر بنو عبد مناف علی حرب قومهم جمیعا فیرضوا منا بالعقل ای بالدیة فعقلنا لهم فقال النجدی: القول ما قال هذا الرجل هذا هو الرأی و لا اری غیره فتفرق القوم علی ذلک

فاتی جبرئیل رسول الله صلی الله علیه و سلم فقال لاتبت هذه اللیلة فی فراشک الذی کنت تبیت علیه و اخبرهم بمکرهم و انزل الله عز و جل علیه: «وَإِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ» [74] ـ الی ان قال ـ فلما رأی رسول الله مکانهم ای علم مایکون منهم قال لعلی بن ابی‌طالب رضی الله تعالی عنه نم علی فراشی و اتشّح بردائی هذا الحضرمی [75] ـ الی ان قال ـ و کان فی القوم الحکم بن ابی العاص و عقبة بن ابی معیط و النضر بن الحرث و امیة بن خلف و زمعة بن الاسود و ابولهب و ابوجهل ـ الی ان قال ـ فاتاهم آت فقال: ماتنتظرون هیهنا قالوا محمد فقال: قد خیبکم الله و الله خرج علیکم محمد ثم ما ترک منکم رجلا الا وضع علی رأسه ترابا و انطلق لحاجته افماترون مابکم؟ قال: فوضع کل رجل منهم یده علی راسه فاذا علیه تراب ـ الی ان قال ـ ثم خرج هو و ابوبکر رضی الله عنه ثم مضیا الی جبل ثور ـ الی ان قال ـ جعلوا یطلعون فیرون علیّاً علی الفراش مسبّحی ببرد رسول الله(ص) فیقولون و الله ان هذا لمحمد نائماً علیه برده فلم یزالوا کذلک حتی اصبحوا و اتضح النهار فقام علی رضی الله عنه عن الفراش سئلوه عن رسول الله(ص) قال لاعلم لی به (الکلام بطوله)

[74]. الانفال: 30.

[75]. والحضرمی منسوب الی حضر موت التی هی بلدة او قبیلة بالیمن.