امام علیه السلام در جنگ پیروز گردیده و سران لشکر دشمن را عفو نمود

12. و نیز درباره شرح این صفت «الحلم» چنین می‌گوید: «قالت له صفية بنت عبدالله بن خلف الخزاعي: ايم الله نساءك منك كما ايمت نساءنا وايتم الله بنيك منك كما ايتمت ابناءنا من آبائِهم فوثب الناس عليها فقال: كفوا عن المرأة فكفوا عنها فقالت لاهلها: ويلكم الذين قالوا هذا سمعوا كلامه قط عجباً من حلمه عنها».

(خلاصه ترجمه): صفیه دختر عبدالله خزاعی (پس از اتمام جنگ جمل) به امیرالمؤمنین گفت: خدا زنانت را بی‌شوهر کند همان طوری که زنان ما را بی‌شوهر کردی و خدا فرزندانت را یتیم کند همان طوری که فرزندان ما را یتیم کردی، مردم برخواستند و به طرف آن زن هجوم آوردند که آن حضرت فرمود: به زن کاری نداشته باشید، ایشان هم از او دست برداشتند، پس صفیه رو کرد به اهل خود و به آنان گفت: وای بر شماها (گویا اهل این زن او را وادار به این سخنان خشن کرده بودند که همه ایشان از حِلم و بردباری علی بن ابیطالب(ع) تعجب کردند که هیچ گونه متعرض صفیّه نشد.

بابویهی: آقای نصرت‌آبادی نظیر گفتار بالا عبارتی است که ابن ابی الحدید در این مورد نقل کرده است و من هم برای تأیید مطلب فوق آن را در این‌جا می‌آورم:

و قال ابن ابی الحدید: و قالت امرأه عبدالله بن الخلف الخزاعی بالبصرة لعلی علیه السلام بعد ظفره: یا علی یا قاتل الاحبّة لا مرحباً بک ایتم الله منک و لدک کما ایتمت بنی عبدالله خلف فلم یرد علیها و لکنّه وقف و اشار الی ناحیة من دارها ففهمت اشارته فسکتت و انصرفت و کانت قد سترت عندها عبدالله بن الزبیر و مروان بن الحکم فاشار الی الموضع الذی کانا فیه ـ ولو شئت اخرجتهما ـ فلما فهمت انصرفت و کان علیه السلام حلیماً کریماً. [371]

ابن ابی الحدید می‌گوید: زن عبدالله خزاعی، پس از پیروز شدن علی بن ابیطالب(ع) در بصره، گفت: یا علی ای کشنده دوستان، خداوند فرزندانت را یتیم کند همان طوری که طایفه بنی عبدالله خلف را یتیم کردی، امیرالمؤمنین جوابی به او نداد، بلکه ایستاد و اشاره نمود به یک طرفی از خا نه این زن، و او اشاره آن حضرت را فهمید و ساکت شد و برگشت، زیرا خودش عبدالله بن زبیر و مروان بن حَکَم را (که دو سرلشکر جنگ و دو رکن این فتنه بودند) در خانه‌اش پنهان کرده بوده و آن حضرت اشاره کرد به همان طرفی که این دو شخص را جای داده بوده، و چون این زن منظور امیرالمؤمنین را از اشاره‌اش فهمید دیگر چیزی نگفت و برگشت، زیرا از این اشاره به دست آورد که آن حضرت از این سرّ خبر دارد و اگر بخواهد این گروه را بیرون آورده و می‌کشد، و چون او حلیم و کریم است از این موضوع صرف نظر نموده است.

[371].شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ط بیروت ج 3 ص 628.